Mobiliteit Binnenland

Je stapt ’s ochtends binnen, pakt een lekkere kop koffie, espresso of thee. Je overlegt even met je collega of er nog bijzonderheden zijn en vanaf dan begint jouw dag echt!

Daar is de eerste melding. Je neemt direct op. Een man aan de telefoon vertelt een wat warrig verhaal. Veel achtergrond lawaai. “Hallo….Met Richard…Mijn auto…doet het niet…N35…hulp nodig.” Richard vertelt dat hij pech heeft, maar je hoort aan hem dat er meer is. Je vraagt daarom door. Wat blijkt? Richard is op weg naar zijn vrouw die op het punt van bevallen staat. Dit is niet zo maar iemand, dit is een aanstaande vader!

Dit is een spoedgeval! Je zorgt ervoor dat je alle benodigde informatie verzamelt zodat je de hulp kunt organiseren. Je hoort jezelf zeggen: “Dit ga ik oplossen!”. Je legt Richard rustig uit wat er staat te gebeuren. Terwijl je in gesprek bent stuur jij de mobiliteitshulp aan waarbij jij aangeeft dat het hier een spoedgeval betreft. De mobiliteitsdienst komt ter plaatse en kan gelukkig het euvel verhelpen zodat Richard met slechts een kleine vertraging op weg kan naar het ziekenhuis. De mobiliteitsdienst meld jou dat Richard zijn vrouw nog gesproken heeft en naar alle waarschijnlijkheid op tijd zal zijn. De volgende melding staat alweer op je te wachten, jij moet als hulpverlener nu eenmaal door. Na verschillende mensen geholpen te hebben is het bijna tijd om naar huis te gaan. Een collega staat naar je te zwaaien dat hij telefoon heeft voor je…wat is er aan de hand? Je doet je headset af en kijkt je collega vragend aan. “Een meisje! Het is een meisje!”.

Wat een dag! Je ruimt je spullen op en loopt naar beneden. Voordat je naar huis gaat wil je nog even jouw energie kwijt in de fitnessruimte op de begane grond. Tijdens het sporten denk je nog even aan die situatie van vanochtend. Fijn dat je Richard hebt kunnen helpen, dat geeft een kick! Met een voldaan en dankbaar gevoel stap je op je fiets, morgen weer een dag.